Obraz nie staje się dziełem sztuki tylko dlatego że został namalowany przez artystę. Dziełem staje się dopiero wtedy, kiedy nabiera kontaktu z odbiorcą, wywiera swój wpływ na tego, kto go ogląda i w ten sposób spełnia swoje artystyczne posłanie w świadomości widza.
Obraz nabiera pełni dzięki widzowi, który go rozumie, podziwia i wzbogaca się o myśli i uczucia jakie w nim wzbudza oglądane dzieło. Popatrzmy na życie obrazu, poczynając od tego w jaki sposób trafia do odbiorcy i na jego współegzystencję.
Tradycyjna forma obrazów chińskich znacznie różni się od europejskiej i to jeżeli chodzi o rozmiary jak i kształt powierzchni. W przeciwieństwie do naszych europejskich form obrazów najczęstszym w Chinach kształtem obrazu jest mocno wydłużony prostokąt. Do tego ramy nie są twarde i sztywne lecz płaskie i miękkie (zwykle wykonane z jedwabiu). Na dalekim wschodzie (chiny, japonia, korea, wietnam, tybet, itp.) dominują obrazy w formie zwojów - juan. Nawiązują do starej tradycji świętych ksiąg - Shoujuan, takich jakie obowiązywały na przestrzeni ostatnich kilku stuleci. W rezultacie na dzień dzisiejszy księgi - zwoje wyparły książki o przewracanych stronicach tzw. "skrzydła motyla". Dawna księga była często kształtu poziomej wstęgi, gdzie znaki pisma zaczynały się od prawej strony i biegły do lewej z góry do dołu. Do dzisiaj w Chinach książki czyta się "od tyłu" z prawej do lewej - tam gdzie w naszych książkach jest koniec, Chińczyk rozpoczyna czytanie. Zwój miał zwykle 20-30 cm. szerokości, a jego długość wyznaczała zawartość w treść. Taki sam kształt miały również pierwsze obrazy namalowane głównie na papierze lub jedwabiu. Były to zwykle ilustracje dzieł literackich z naprzemiennym tekstem. Forma zwojów pionowych prawdopodobnie jest pochodną starych świątynnych chorągwi na których często przedstawiano stojące postacie.
Same obrazy, oraz ilustracje tekstów kaligraficznych były początkowo małych rozmiarów. Zwój pionowy - Guafu, częsta forma przedstawiająca pejzaże, był wysokości dwa lub trzy razy większej niż jego szerokość. Zwój poziomy natomiast był podzielony na fragmenty przypominające ilustracje i przedstawiał epizody opowiadania zapisane od prawej strony. Dłuższe opowieści były przedstawiane od góry do dołu w kilku kolumnach. Z czasem popularny stał się "zwój horyzontalny", na takim właśnie zwoju przedstawiono "Panoramę z podróży", która pochodzi z epoki Song. przykładem może być tutaj dzieło "Rzeka Jangcy długa na dziesięć tysięcy li" ilustrujące bieg rzeki od źródła aż po ujście.
Czy kultura chińska jest dla Ciebie równie inspirująca?
Obraz nabiera pełni dzięki widzowi, który go rozumie, podziwia i wzbogaca się o myśli i uczucia jakie w nim wzbudza oglądane dzieło. Popatrzmy na życie obrazu, poczynając od tego w jaki sposób trafia do odbiorcy i na jego współegzystencję.
Tradycyjna forma obrazów chińskich znacznie różni się od europejskiej i to jeżeli chodzi o rozmiary jak i kształt powierzchni. W przeciwieństwie do naszych europejskich form obrazów najczęstszym w Chinach kształtem obrazu jest mocno wydłużony prostokąt. Do tego ramy nie są twarde i sztywne lecz płaskie i miękkie (zwykle wykonane z jedwabiu). Na dalekim wschodzie (chiny, japonia, korea, wietnam, tybet, itp.) dominują obrazy w formie zwojów - juan. Nawiązują do starej tradycji świętych ksiąg - Shoujuan, takich jakie obowiązywały na przestrzeni ostatnich kilku stuleci. W rezultacie na dzień dzisiejszy księgi - zwoje wyparły książki o przewracanych stronicach tzw. "skrzydła motyla". Dawna księga była często kształtu poziomej wstęgi, gdzie znaki pisma zaczynały się od prawej strony i biegły do lewej z góry do dołu. Do dzisiaj w Chinach książki czyta się "od tyłu" z prawej do lewej - tam gdzie w naszych książkach jest koniec, Chińczyk rozpoczyna czytanie. Zwój miał zwykle 20-30 cm. szerokości, a jego długość wyznaczała zawartość w treść. Taki sam kształt miały również pierwsze obrazy namalowane głównie na papierze lub jedwabiu. Były to zwykle ilustracje dzieł literackich z naprzemiennym tekstem. Forma zwojów pionowych prawdopodobnie jest pochodną starych świątynnych chorągwi na których często przedstawiano stojące postacie.
Same obrazy, oraz ilustracje tekstów kaligraficznych były początkowo małych rozmiarów. Zwój pionowy - Guafu, częsta forma przedstawiająca pejzaże, był wysokości dwa lub trzy razy większej niż jego szerokość. Zwój poziomy natomiast był podzielony na fragmenty przypominające ilustracje i przedstawiał epizody opowiadania zapisane od prawej strony. Dłuższe opowieści były przedstawiane od góry do dołu w kilku kolumnach. Z czasem popularny stał się "zwój horyzontalny", na takim właśnie zwoju przedstawiono "Panoramę z podróży", która pochodzi z epoki Song. przykładem może być tutaj dzieło "Rzeka Jangcy długa na dziesięć tysięcy li" ilustrujące bieg rzeki od źródła aż po ujście.
Czy kultura chińska jest dla Ciebie równie inspirująca?
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz